Historie

Korte voorgeschiedenis van het ontstaan en de eerste jaren van de Stichting Toekomst voor Vluchtelingen in Nood

In 1993 werd in de grensgemeente Zevenaar door de landelijke Immigratie- en Naturalisatiedienst een Aanmeldcentrum met tijdelijke verblijf- en logiesruimte geopend. Algauw bleek dat een deel van hen die zich daar aanmeldden en in eerste instantie niet voor de verdere procedure in aanmerking kwamen op straat werd gezet, weliswaar dichtbij het station maar vaak zonder voldoende middelen er vandaar erg ver mee te komen. Juist degenen die nog geen contacten in Nederland hadden bleven in Zevenaar op zoek naar hoe nu verder, naar toekomst.

Vanuit de plaatselijke katholieke en protestantse kerk werd na een aanloopfase een Stichting voor hulp aan dakloze asielzoekers opgericht die ter plaatse niet zozeer feitelijk onderdak wist te bieden maar meer werk maakte van juridische en sociale begeleiding naar een nieuwe aanmelding bij de IND of naar opvang elders.

Maar een van de leden van de groep, Ineke Koops, bood in haar eigen (huur)huis en op haar eigen wijze wel onderdak, eerst aan één, toen twee en later drie gezinnen of alleenstaande vrouwen.

Om dit privéproject financieel te ondersteunen werd in 2001 een aparte, even kleinschalig bedoelde Stichting opgericht. In 2003 werd het aanmeldcentrum gesloten, kwamen er geen mensen meer op straat. Daarom werd in 2005 bij de notaris de doelstelling van de Stichting wat verruimd. Maar in feite bleef Ineke Koops tot 2008 opvang en begeleiding bieden aan al eerder bij haar terechtgekomen of via contacten elders later naar haar doorverwezen mensen. In 2008 verhuisde zij naar Overijssel en hoewel het stichtingsbestuur dit beschouwde als een afronding van zijn primaire taak wilde het toch de stichting overeind blijven houden, omdat er vanuit Zevenaar en directe omgeving wel nog vragen om steun bleven komen en de eerder genoemde meer kerkelijke stichting intussen was opgeheven.

Maar Ineke Koops bleef met vluchtelingen en hun problematiek bezig en (dus) met de stichting contact zoeken. Dat betekende kansen om asielzoekers voor wie zij zich inzette financieel te steunen en later om fondsen te zoeken en te bieden voor meer omvattende projecten, waarvan het eerste, haar reis naar en verblijf op Tenerife, nog bij deze voorgeschiedenis hoort.

U kunt daar meer over lezen en zien: IKON-televisie, Zondag 5 april 2008. Nederland 2 23.40 – 24.04 uur: LUX Magazine over religie, kunst, cultuur en samenleving

De humanitaire missie van Ineke Koops

Een gammele visserboot komt aan in Europa. De helft van de opvarenden is dood. In 1988 was het voor het eerst wereldnieuws. Twintig jaar later is het aantal Afrikanen en Aziaten dat zo’n wanhopige poging doet om het beloofde land Europa te bereiken alleen maar groter geworden. Van zo’n 11.000 gelukszoekers is bekend dat ze stierven sinds ‘Fort Europa’ werd opgetrokken. In werkelijkheid zijn het er meer.

De laatste trend: Afrikaanse ouders sturen hun minderjarige kinderen de zee op. Maar wie ontfermt zich over de kinderen die het levend halen? LUX zet de schijnwerper op de Canarische eilanden en volgt de missie van Ineke Koops. Koops, 71 jaar oud, verdiepte zich in het recente rapport van Human Rights Watch over mishandeling van kinderen in de asielzoekerscentra op de Canarische Eilanden. Een aantal maanden geleden besloot ze er heen te gaan om met de kinderen te gaan praten en hen les te geven. Ze stapte in haar auto, reedt naar Cádiz en zette haar auto op de boot naar Tenerife. Daar begon haar missie langs autoriteiten en kerken.

Het groeiend aantal kinderen onder illegale immigranten is een gevolg van de nieuwe afspraken met Afrikaanse landen. Minderjarigen mogen volgens internationaal recht niet worden teruggestuurd naar het land van herkomst en moeten worden opgevangen door de regering. Op de Canarische Eilanden is dat de eilandregering, die continu in gevecht is met de centrale Spaanse overheid in Madrid. Omdat ze de zorg voor deze kinderen niet aankunnen, zoals al bleek door het rapport van Human Rights Watch. We hogen de muren van Fort Europa op. Ook Nederland draagt daaraan bij: onze marechaussee traint grenswachten aan de randen van Europa en de regering stelde onlangs een fregat beschikbaar aan Frontex. Dat is het agentschap dat namens de EU in Middellandse Zee en Atlantische Oceaan patrouilleert en illegale immigranten uit zee vist.

Hebben wij een verantwoordelijkheid? Ineke Koops vindt van wel. Is dit alleen weggelegd voor heiligen of verdient haar inzet navolging? Moet Europa dan voor Afrika’s kinderen zorgen? Eén ding is duidelijk: het Nederlandse grensprobleem hebben we moreel uitbesteed aan de zuidgrenzen van Europa. LUX toont de spiegel die Koops ons voorhoudt.