Nieuwsbrieven

De jongste nieuwsbrieven hadden de volgende inhoud:

Nummer 31, december 2017

Klein maar nodig

Als kleine stichting kunnen we niet in het groot aan de weg timmeren. We proberen wel op onze eigen manier ons werk te doen. En er komen nog voldoende verzoeken bij ons binnen. We ondersteunen bij studie, medicijnen, dokterskosten, babyverzorging. Het kwam de afgelopen tijd allemaal langs. Ook de nodige verzoeken om een dak boven het hoofd. Op dat punt moeten wij helaas doorverwijzen, omdat we daar niet de mogelijk-heden voor hebben. Destijds is onze stichting wel begonnen rond de concrete opvang die Ineke Koops deed. Zij is nog steeds actief, zie daarvoor het hieronder volgende verslag.

Theo Reuling ofs

Ineke Koops

In de vorige nieuwsbrief meldden we de voorgeschiedenis van de hier in Zevenaar door Ineke Koops gerealiseerde opvang van asielzoekers, van haar inzet bij de bronnen van de problematiek op de Canarische Eilanden en Mayotte. Daar tussendoor was zij ook nog betrokken bij de problematiek van door Europa zwervende Roma in haar nieuwe woonplaats Hardenberg. En vervolgens kondigden we met haar eigen woorden het nieuwe project aan als vrijwilliger bij Project Hope in Nablus (Westbank, het Bijbelse Sichem) om Franse les te geven aan Palestijnen en in een tweede kerkelijk project aan te sluiten bij een oecumenische vrouwengroep om dan in een bijbelstudiegroep haar enthousiasme, kennis, en eventueel een getuigenis te kunnen delen.

In oktober 2016 vertrok Ineke – met enige steun van onze stichting - en begin van dit jaar 2017 schreef zij ons, dat deze derde missie werkelijk alles slaat. Gingen de eerste twee over de vluchtelingenproblematiek, deze keer voelde zij zich sterk geroepen om van de Heer te getuigen tegenover een groep Christelijk Palestijnse vrouwen, omdat God haar te kennen gaf dat zij drie opdrachten kenbaar moest maken in Nablus, te weten: 1. Bemint uw vijanden; 2. Bidt voor wie u vervolgen; 3. Bouw bruggen naar de Joden. Met het doel de Wederkomst van de Heer voor te bereiden.

Deze boodschap kon ze in aangepaste vorm ook kwijt in een moslimgezelschap, bij andere vrijwilligers en in Sebastiya, het oude Samaria, 11 km van Nablus: “Die hele plaats ademt de aanwezigheid van Johannes de Doper. Ruïnes van een paleis van Herodes, de gevangenis waar Johannes de Doper vast heeft gezeten, de plaats van zijn onthoofding, zijn lichaam ligt daar begraven, tal van kerkruïnes aan hem gewijd. Vooral Franse toeristen komen daaropaf. Maar niemand spreekt daar Frans en die Fransen (oudere generatie) spreken geen Engels. Je voelt hem al. Maar wat voor mij veel belangrijker was: in dat stadje woont maar één Christelijke familie. Op de dag voor Kerstmis heb ik hen opgezocht en met hun gepraat.”

Ze besloot daar het tweede deel van haar verblijf verder te gaan. Daarover berichtte zij eind juni: “Drie maanden was ik in Sebastija, het Bijbelse Samaria. Tot mijn verbazing heeft de Heer mij aangezet een boek te schrijven. Dat was mij in Jeruzalem ook aangeraden toen ik daar om advies heen gegaan was in december. Het heet "Jood en Jezus", een boek over macht en onmacht, versla-ving en verlossing, een verslag van mijn verblijf in deze verziekte moslimwereld, de woede van God jegens de Islam - het was de Heilige Geest die mij alles ingaf: de gedachten, de woorden die als een watervloed kwamen, de juiste verwijzingen: ik kreeg alles aangereikt! Ik heb het daar klaar gekregen, ben het nu aan het uittypen. Het manuscript lag eerst bij uitgever Gideon, maar die deed er niets mee, en het is inmiddels al enige tijd bij uitgeverij Kok. Het heeft twaalf hoofd-stukken. Het laatste hoofdstuk gaat over de Wederkomst.’

Vanuit ons bestuur hebben we haar – met respect voor haar nieuwe gedrevenheid en een bijna voltooid boek – eind juni laten weten dat we hopen dat dit boek waarin zij eigen ervaringen in kwijt heeft gekund een uitgangspunt kan zijn voor nieuwe contacten en een open begin voor het vervolg, maar dat we daarin niet direct een taak voor onze stichting zien.

Wim van den Eerenbeemt

Geen opvang in Zevenaar

Na een moeizame gang van vele maanden met indrukwekkende plannen, van uitgestelde beslis-singen, van opschuivende data, van echte en opgeklopte onrust, heeft de zogenaamde ‘kleine keten’ (Centraal Orgaan opvang Asielzoekers COA, Immigratie en Naturalisatiedienst IND en Dienst Terugkeer en Vertrek DT&V) beslist dat er geen GVL (Gezamenlijke Vreemdelingen Locatie) in Zevenaar komt. De IND zal haar werk in Zevenaar voortzetten. Daarmee is werkgelegenheid gered, één van de redenen waarom het plan ooit werd gelanceerd.

Deze beslissing leidde er wel toe dat Zevenaar niet langer ontheven is van de verplichting tot opvang van statushouders. Normaal betekent dat voor een gemeente van deze omvang de huisvesting van zo’n 40 personen. Voorlopig wordt dat aantal nog niet gehaald, ook omdat de instroom van asielzoekers afvlakt.

29 Augustus 2016 heeft de gemeente een bijeenkomst belegd om de statushouders welkom te heten. Een groep van 10 vluchtelingen van verschillende nationaliteiten is begonnen aan het participatietraject, een verplicht onderdeel van de inburgeringscursus.

In een viertal workshops maken deze mensen kennis met de Gemeente - de rol van het gemeentebestuur, de gemeenteraad en dergelijke - met de terreinen werken en leren, met gezondheid, opvoeding en vrijetijdsbesteding en tenslotte met de plaats Zevenaar. Het traject wordt afgesloten met de ondertekening van de participatieverklaring. De statushouders bevestigen dat zij kennis hebben genomen van de waarden en spelregels van onze samenle-ving, en dat zij die respecteren.

Vluchtelingenwerk, sinds april weer hier gevestigd met een eigen kantoor, hecht veel waarde aan die participatie. De cursisten maken kennis met on-ze samenleving en gaan er ac-tief aan deelnemen; dat kan ook in de vorm van vrijwilli-gerswerk.

De huisvesting lijkt geen grote problemen te veroorzaken, ook al omdat de druk bij de toewijzing van huurwoningen wat is verminderd. Ook voor volgend jaar zijn er voldoende moge-lijkheden. Daarnaast is er aandacht voor begeleiding in de wijk.

Inmiddels, eind december 2017, wordt bekend dat mogelijk ook de vestiging van de IND in de komende drie tot vijf jaren uit Zevenaar zal verdwijnen. Als dat inderdaad gebeurt, eindigt een lange historie van Zevenaar met de eerste opvang van vluchtelingen. Daarnaast zal alsnog een stuk werkgelegenheid uit Zevenaar verdwijnen.

Theo van Haaren

Financiën 2016

In de vorige nieuwsbrief konden we nog geen totaalplaatje geven van de financiën van 2016. De inkomsten bedroegen € 5.236 en de uitgaven € 5.225. Van deze uitgaven zijn exact € 5.000 besteed aan de toekomst van vluchtelingen, € 129 aan bankkosten en € 96 als overige kosten van onze stichting. Van de uitgaven is € 4.200 besteed aan ondersteuning van studie en taalonderwijs. De rest is besteed aan kleinere projecten en enkele donaties aan doelen die hetzelfde nastreven als wij. Deze getallen zijn ook na te lezen op onze website.

Financiën 2017

Het jaar is nog niet om, maar we verwachten dit jaar aan inkomsten circa € 5.300 te ontvangen en aan uitgaven circa € 6.200 te besteden. Van dit laatste bedrag komt circa € 5.900 ten goede aan de ondersteuning van vluchtelingen.

Bijzonder initiatief in België

Op 22 december kwamen de eerste twee Syrische gezinnen aan in Brussels National Airport in het kader van de Humanitai-re Corridor.

Dat is de eerste concretisering van het akkoord dat precies een maand geleden werd getekend tussen de Staatssecretaris voor Asiel en Migratie in naam van de Belgische regering en de Gemeenschap van Sant'Egidio, in partnerschap met alle erkende kerken in België. Volgens de uitgangspunten van dat akkoord krijgen 150 Syrische vluchtelingen een humanitair visum. De christelijke kerken, met de steun van de joodse en islamitische gemeenschap, staan in voor de opvang en de integratie van de vluchtelingen. De verantwoordelijken van de kerken verwelkomden persoonlijk de vluchtelingen in Zaventem.

Nieuwsbrief 30, december 2016

We gaan door.....

Onze stichting gaat door. Omdat u doorgaat ons te steunen. Een kleine club betrokkenen die zich door onze penningmeester elke maand een bijdrage laat ‘ontfutselen’ – met uw toestemming natuurlijk – om wat in Zevenaar begon met Ineke Koops op bescheiden wijze door te kunnen zetten. We gaan door omdat Ineke Koops een nieuw project is begonnen zoals u hieronder kunt lezen.

Wim van den Eerenbeemt

We gaan door omdat de gemeente Zevenaar na de aanwijzing van een mogelijke locatie voor een Gezamenlijke Vreemdelingen Locatie (GVL) aanvankelijk geen duidelijkheid kon krijgen bij het Centraal Orgaan opvang Asielzoekers over de kosten die de voorbereidingen met zich meebrachten en brengen. Daarom werd door de gemeenteraad het definitieve besluit over de opvang vooruitgeschoven. Ook de huidige ontwikkelingen op nationaal niveau haalden de druk van de ketel. Maar het mondiale nieuws wordt schrijnender en dringender. Ook daarom gaan we door en laten er u in deze Nieuwsbrief iets van horen, omdat we u in wederkerigheid graag met ons verbonden willen blijven weten. Met dank en een hartelijke groet, Wim van den Eerenbeemt, deze keer ook verantwoordelijk in samenspraak met Theo van Haaren en onder eindredactie van Theo Reuling voor het vervolg van deze Nieuwsbrief.

Nieuw project Ineke Koops

Begin september kregen we een mail van Ineke Koops, inmiddels al de 75 gepasseerd. U die ons al langer steunt weet dat zij vijftien jaar geleden de aanleiding vormde onze stichting op te richten om de opvang van vluchtelingen die zij in haar eigen huis in Zevenaar realiseerde financieel te kunnen steunen.

Toen het aanmeldcentrum als zodanig ophield te bestaan en zij gaandeweg het idee kreeg zich beter te kunnen inzetten aan de oorsprong van het probleem, is zij naar de Canarische eilanden gegaan om daarop te komen voor een betere behandeling van Afrikaanse jongeren die de oversteek naar een van de eilanden hadden gewaagd. Zij gaf hen ook Franse les, haar eigen vak immers. Het lukte haar ook de publieke opinie via de plaatselijke kerk en de media bij de problemen daar te betrekken. Met behulp van een andere stichting konden we haar ook in dit project blijven steunen. Hierna woonde zij in Hardenberg en vond daar steun voor haar poging tot het bieden van opvang aan een groep Roma. Toen kwam het eiland Mayotte in beeld. Van haar project daar in 2013 hebben we ook verslag gedaan in eerdere nieuwsbrieven.

Nu dan het nieuwe project: ‘Tot mijn eigen verbazing ben ik aangenomen als volunteer bij Project Hope in Nablus (Westbank, het bijbelse Sichem) om Franse les te geven aan Palestijnen. Mijn bedoeling was om Palestijnse vrouwen te steunen en geestelijk weerbaar te maken door middel van het Evangelie. Omdat ik dat bij Project Hope beslist niet mag doen - moslimbevolking - heb ik een tweede sollicitatie uitstaan bij Father Ibrahim Nairouz, leidinggevend priester van de St. Phillip Church, waar een oecumenische vrouwengroep actief is. Daar zou ik mij bij willen aansluiten en bijvoorbeeld deelnemen aan een bijbelstudiegroep, waarin ik mijn enthousiasme en kennis(?), eventueel een getuigenis, zou kunnen delen.’

De reis zou zij zelf kunnen bekostigen maar om het vooruitbetalen van huur mogelijk te maken hebben we haar een bescheiden gift en lening verschaft. Begin oktober is zij vertrokken. En in de volgende Nieuwsbrief horen we waarschijnlijk meer.

Landelijk

Het vluchtelingenvraagstuk levert verhitte debatten op. Wat je hoort zijn vooral extreme standpunten. Voor de genuanceerde mening is weinig aandacht. Om daar verandering in te brengen, startte in juni de campagne Stay Human. Met deze campagne sterkt VluchtelingenWerk, met tientallen andere organisaties, het geluid van de grote middengroep.

Maar ook de kranten lieten zich niet onbetuigd. Naast de nieuwsfeiten plaatste Trouw bijvoorbeeld begin oktober een lezersbijdrage over de aanpak bij het inburgeren. Het gaat niet goed in Nederland met het inburgeren van nieuwe landgenoten. Het nadruk leggen op taalverwerving en dan verwachten dat inburgering vanzelf plaatsvindt is te kortzichtig. In veel cursussen gaat het vaak om urenlang oefenen op woorden en klanken. Dat is vanuit pedagogisch perspectief domweg ineffectief, zeker bij laag- en niet-geschoolden. Daarnaast is de leerstof te weinig op de maatschappij en de eigen situatie gericht.

Een dag later (5 oktober) stonden in Trouw de antwoorden op de eerder gestelde vraag: Bent u blij of beschaamd over de aanpak van het vluchtelingenprobleem? Onder de kop: ‘Nederland moet zich diep, heel diep schamen’ stonden vijf antwoorden, waarvan de ‘middelste’ schreef: ‘Ik voel diepe schaamte over de barre omstandigheden van vluchtelingen in ons eigen Europa. Maar ik ben eerlijk gezegd ook blij dat de ongecontroleerde instroom van asielzoekers nu voor even voorbij is. In deze periode van relatieve rust moeten we ons herpakken en een flink aantal vluchtelingen die nu in erbarmelijke omstandigheden in Griekenland zitten, screenen en uitnodigen om naar onze leegstaande azc’s te komen…’

Wat ouder, van Kerstmis 2015, is de brief van de r.-k. bisschoppen van Nederland over de opvang van vluchtelingen: HERBERGZAAM NEDERLAND. Zij schrijven onder andere: ‘Wij pleiten voor een principiële én realistische houding: mensen in nood moeten worden geholpen en tegelijkertijd moet onze kostbare en kwetsbare vrijheid worden beschermd. Wij hebben als mens en christen de plicht om vluchtelingen, medemensen in nood, de helpende hand toe te steken. Van vluchtelingen mag worden gevraagd eraan mee te werken dat door hun komst onze samenleving niet ontwricht raakt, maar een veilige plek blijft voor allen, Nederlanders en migranten. Ook vluchtelingen hebben de plicht om minderheden en mensen met andere religies en levensbeschouwingen te respecteren. Goed samenleven is een verantwoordelijkheid van ons allemaal. Wij én de vluchtelingen hebben verplichtingen tegenover elkaar. En daarom dienen we de weg van de dialoog te bewandelen…’

Namen op tram

De afgelopen maanden tekenden duizenden mensen deze rijdende petitie. Hun namen stonden op de trams die 4 weken lang door Amsterdam en Rotterdam reden. VluchtelingenWerk geeft hiermee een stem aan alle Nederlanders die vluchtelingen steunen. Een positief initiatief!

Dorine Manson, directeur van VluchtelingenWerk Nederland schreef over de rijdende petitie: ‘Deze bijzondere rijdende petitie laat aan iedereen die vluchtelingen een warm hart toedraagt, zien dat zij niet alleen staan.’

‘VluchtelingenWerk Nederland is het afgelopen jaar, meer dan andere jaren, bedolven onder de hartverwarmende reacties. Bedrijven, verengingen en particulieren uit het hele land schoten te hulp. Ook meldden duizenden nieuwe vrijwilligers zich aan, op het hoogtepunt zelfs meer dan zeshonderd mensen per dag!’ Nederland is vol gastvrije mensen… De bereidheid om te helpen is groot.

‘De grote respons op onze tramactie doet recht aan wat onderzoeksbureaus ook concluderen, namelijk dat er een aanzienlijke groep Nederlanders is die positief tegenover de komst van vluchtelingen staat. In die resultaten zijn geen grote verschillen te zien tussen mannen en vrouwen, leeftijdscategorieën of woonplaats: de bereidheid om te helpen is overal in Nederland even groot.’

Terug naar Zevenaar

We gaan ervan uit dat IND en COA die tenslotte al langer met het Zevenaarse bijltje hebben gehakt de komende maanden van de gemeente zullen horen dat die eraan mee wil werken dat er in 2018/2019 een GVL van de grond komt. We gaan dus door om dat mee te maken.

En we gaan ook door omdat de gemeente Vluchtelingenwerk Zevenaar gevraagd heeft in de toekomst de begeleiding in het inburgeringstraject van hier huisvesting gevonden hebbende statushouders op zich te nemen. Vluchtelingwerk wil daarvoor in de directe omgeving vrijwilligers gaan werken.

Financiën 2016

Het jaar is nog niet ten einde, maar zoals het er nu naar uitziet zullen we aan inkomsten ongeveer € 5.300 en aan uitgaven ongeveer € 5.250 hebben. Van de uitgaven zijn ruim € 5.000 besteed aan de toekomst van vluchtelingen, € 130 aan bankkosten en € 110 als overige kosten van onze stichting.

Nieuwsbrief 29, februari 2016

Vluchtelingen: een en al actualiteit

Deze nieuwsbrief komt ruim later uit dan bedoeld en dat gebeurt niet zo maar. Eerst was er een technisch probleem waardoor een deel van de inhoud zijn actualiteit verloor: gezinshereniging en de soms trieste moei-lijkheden die zich daarbij voordoen, plus de inspanningen van Vluchtelingenwerk om te helpen. Het ziet er trouwens naar uit dat dit onderwerp later nog veel aandacht zal vragen.

Theo van Haaren

Wanneer?

Wat ons ook parten speelde, was de situatie op het gebied van vluchtelingenopvang in Zevenaar. Sinds de eerste berichten over bereidheid tot opvang en over onderzoek naar het draagvlak is nu een jaar verstreken. Over de noodzaak van opvang is niet zoveel discussie, maar over het aandeel dat we leveren wel. Intussen werden regelmatig nieuwe beslis-momenten genoemd. Eerst april/mei, toen zou het onderzoek na de zomervakantie gereed zijn. Nu, in januari, weten we nog niet veel. De Gemeenteraad wil geen tijdelijke opvang, blijkbaar wel een “identificatiestraat” en een perma-nent asielzoekerscentrum. Werkgelegenheid lijkt een factor van belang: mogelijk verlies van het be-handelkantoor (ong. 300 ambtena-en) of 500 arbeidsplaatsen erbij door de komst van een AZC. We zijn benieuwd, maar het wachten duurt lang.

6 november mocht ik een bijeenkomst bijwonen in Amersfoort, georganiseerd door de Raad van Kerken. Inlia, Vluchtelingenwerk en Kerk in Actie waren aanwezig om zo’n tachtig mensen uit heel het land te informeren en te stimuleren.
Inlia verschafte informatie over de Bed-Bad-Brood regeling en haar ervaringen in Groningen. Hoe medewerkers dakloze asielzoekers opvangen en begeleiden, ook tot terugkeer; maar ook hoe een vrouw die op de wachtlijst staat voor een levertransplantatie, dreigt te worden uitgezet, omdat het niet zeker is dat zij binnen drie maanden overlijdt. Hoe gemeenten zich inspannen om barrières op te werpen om aan de bedoelde regeling te ontkomen. Hoe de verschillende juridische uitspraken na de beslissing van het Europese Hof voor de Mensenrechten telkens de zorgplicht van de gemeente, gebaseerd op sociale rechten van haar inwoners bevestigen.

Zowel Vluchtelingenwerk als Kerk in Actie legden de nadruk op het vele positieve dat in het land gebeurt. Op de duizenden vrijwilligers die zich aanmelden, op de vele ideeën die op plaatselijk niveau worden uitgevoerd. Hoe spontaan van allerlei wordt opgezet en uitgevoerd, zoals rondom de vroegere Koepelgevangenis in Arnhem, en hoe vanuit de basis de organisatie groeit. Echte, praktische hulp ontstaat uit het contact met de vluchtelingen. Beide organisaties riepen op tot samenwerking en goede coördinatie.
En, niet het minst belangrijk, zij rie-pen ertoe op de discussie niet te laten kapen door harde schreeuwers; “Laat het positieve geluid horen”.

Er ontstond een lijstje met e-mailadressen om ervaringen uit te kunnen wisselen. Voor kerken die zich willen oriënteren op deze mate-rie is Kerk in Actie bereid gratis cur-sussen te geven. Een hoopvolle dag!

Theo van Haaren

---------------------------------------------

Zevenaar liep vooruit

Het begon eind 2014 met een aantal krantenberichten in De Gelderlander. Op surpriseavond meldde de krant dat de Burgemeester vluchtelingen wil helpen en bij de wethouders en politieke partijen polst of er in Zevenaar draagvlak is voor een asielzoekerscentrum. Er stond bij dat de burgemeester zich zorgen maakt over de ontwikkelingen in de wereld.

De volgende dag ging het in de krant naar aanleiding van het polsen van de raadsleden over het bestaan van een draagvlak. Zowel Marlie Vennegoor, directeur van Caleidoz, als pastoor Than Ta van de Willibror-dusparochie schaarden zich achter de vraag van de burgemeester. De krant zelf verwijst in zijn commen-taar naar de beelden op de televisie en de foto’s in de kranten en zegt dat het antwoord op de vraag of de gemeente een grotere rol moet spe-len bij de opvang van vluchtelingen alleen een volmondig ‘ja’ kan zijn. En net voor Kerst meldt de krant dat het mogelijk vertrek van de IND-vestiging als behandelkantoor uit Zevenaar (waar volgens de krant van enkele dagen later zo’n driehonderd ambtenaren betrokken zijn bij de aanvragen voor een verblijfsvergunning) een rol speelt bij de plannen voor een grotere opvanglocatie voor asielzoekers. Want er zou zonder iets nieuws werkgelegenheid ver-dwijnen.

Op 29 december 2014 was dan ook de vraag: Is er in de gemeente een geschikte plek te vinden voor 750 asielzoekers en 500 werknemers? De gemeenteraad had al laten horen dat het zeker niet meer mocht voor-komen dat midden in de nacht vluchtelingen op zoek waren naar het aanmeldcentrum.
Half januari spreekt De Gelderlan-der over de vrees voor overlast na een peiling onder de lezers. Van de 754 lezers die meededen ziet 56% liever geen asielzoekerscentrum in Zevenaar komen vanwege de gevreesde overlast en toename van het verkeer. 28 procent is voor omdat Zevenaar daarmee laat zien een gemeente voor iedereen te zijn en het de stad en dorpskernen een economische impuls zal kunnen geven. Prima, zegt 8%, maar het mag wel een stukje kleiner; en hetzelfde aantal is het om het even of er wel of geen groter asielzoekerscentrum komt.

De zoektocht naar een geschikte locatie duurt en duurt. In de tweede week van juni lezen we in de Zevenaar Post dat er dan van de vijf mogelijke locaties nog twee over zijn en dat wethouder Stef Bijl tijdens het politiek café nog niet wil zeggen waar het centrum waarschijnlijk komt. In ieder geval niet in het buitengebied. In september zal de gemeenteraad over de ontwikkelingen en de locatie praten, o.a. over de conclusies van een in opdracht van de IND (Immigratie en Nationalisatie Dienst) gemaakte rapport over de meest geschikte locatie. Maar daarbij hoort in ieder geval ook een ge-sprek met de buurtbewoners.

Op 21 juli beschrijft De Gelderlander in een helder overzicht de huidige situatie in Zevenaar waar de IND van af wil: ‘Dagelijks pendelen asielzoekers tussen de plek waar ze verblijven en de plek waar ze hun asielprocedure doorlopen. Dat is een heel gepuzzel’ en nog duur ook.

Intussen begint de vluchtelingen-stroom richting Europa een steeds grotere omvang te krijgen. De poli-tiek, bevraagd en gevolgd door VN-organisaties roert zich op Europees en landelijk vlak. Eind september staan er twee berichten in de krant: ‘Zevenaar helpt als elders geen plek meer is’ en ‘Zevenaar krijgt identifi-atiestraat’, maar twee dagen later wordt duidelijk dat een tijdelijke opvang van vluchtelingen er in Zevenaar niet van komt, niet voor een paar dagen (want het leegstaand schoolgebouw aan Vestersbos en de BAT-fabriekshal zijn niet geschikt) en niet voor enkele maanden tot twee jaar, omdat een meerderheid van de raad – in afwachting van een besluit over een permanent asielzoekerscentrum voor 750 vluchtelingen – geen initiatieven wil ontplooien voor een tijdelijke opvang.

En nu we dit schrijven ligt er een opinieartikel van 10 oktober op tafel van de Zevenaarder Age Kamermans met de titel ‘Vluchtelingen brengen kansen’, ‘Migratie heeft ons land door de eeuwen heen meer goed dan kwaad gedaan’. In de landelijke pers verschijnen regelmatig dergelijke achtergrondvisies, maar vooral komen er verhalen van de mensen zelf naar voren, over hun ervaringen in het oorlogsgebied, hun lange en bange tocht op weg naar hier, en over hun eerste indrukken, hun dromen en soms al heimwee, vaak naar de achtergebleven gezins-leden.

Wim van den Eerenbeemt

-------------------------------------------------

Financiën 2014

In 2014 hebben we ruim € 1.800 ontvangen aan donaties en giften. Onze uitgaven waren iets minder: ruim € 1.400 aan ondersteuning, een bedrag van € 100 voor het steunpunt ongedocumenteerden en ruim € 170 aan kosten (bank, porto, website).

In ons verleden hebben we een be-drag van ruim € 4.000 uitgeleend. Hiervan blijkt nu dat terugbetaling niet te verwachten is. In 2014 wordt daarom de helft van de lening afge-schreven en in 2015 de andere helft.

Financiën 2015

In 2015 hebben we ruim € 5.800 ontvangen aan donaties en giften. Hierbij zaten giften en donaties voor twee specifieke scholingsprojecten van jonge vluchtelingen die hier hun toekomst aan het opbouwen zijn. Daaraan hebben wij € 4.200 uitge-geven. Daarnaast nog € 250 aan andere ondersteuning, een bedrag van € 100 voor het steunpunt ongedocu-menteerden en bijna € 170 aan kosten (bank, porto, website). Ook werd de tweede helft van de lenin-gen uit het verleden afgeschreven.

Stichting meer bevraagd

Dat er op dit moment grote stromen vluchtelingen en asielzoekers in Nederland arriveren gaat ook onze stichting niet ongemerkt voorbij. Regelmatig wordt er gebeld of er een mogelijkheid is voor opvang. Enkele keren stonden gezinnen aan de deur met de vraag om onderdak. Dat hebben we zelf niet. Een enkele keer kunnen we bemiddelen om iemand ergens te plaatsen. Ook moeten we echter ‘nee’ verkopen als blijkt dat er absoluut geen toekomstperspectief in Nederland aan-wezig is.

Toch blijkt dat we als kleine stichting op onze eigen manier op cruciale wijze bij kunnen dragen aan het levensgeluk en het toekomstper-spectief van mensen. Iets minder zorgen, iets meer hoop. Zoals zo vaak geldt en waar ooit een lied op gemaakt is: ‘… het zijn de kleine dingen die het doen…’.

Wij blijven de kleine dingen doen. Blijft u ons daarbij helpen?

Nieuwsbrief 28, september 2014

Een wereld in beweging

De roerige tijden die we momenteel meemaken roepen de angst op voor een nieuwe wereldoorlog. Een krant was er onlangs al heel stellig in: die is al gaande. De vele brandhaarden vormen samen een ongekende aanslag op vrede en recht, met miljoenen vluchtelingen als gevolg. Ook deze nieuwsbrief laat daar van horen, naast het negatieve ook positieve berichten. Gelukkig kunnen wij als stichting een steentje bijdragen aan het doen van recht aan mensen.

Theo Reuling ofs

Ineke Koops op Mayotte

De vorige berichten besloegen de eerste helft van mijn verblijf en betroffen vooral de situatie van de tot-wees-gemaakte kinderen. Gaandeweg drong een nog afschuwelijker werkelijkheid zich aan mij op: die van de doden op Mayotte.
Sinds 2006, het jaar dat Sarkozy minister van binnenlandse zaken werd, zijn de “uitzettingsquota” opge-schroefd. Per jaar worden gemid-deld 20.000 mensen van Mayotte gedeporteerd naar Anjouan, een ander eiland van de Comoren dat op 70 km afstand ligt. Dit betreft mensen die vaak al hun hele leven op Mayotte wonen, daar land bezitten en hun gezin gesticht hebben, maar alleen niet beschikken over een Frans identiteitsbewijs. In 2010 werden 26.400 mensen gedeporteerd op een bevolking van nog geen 200.000. Ter vergelijking: in datzelfde jaar werden in Frankrijk, dat 114 maal zo groot is als Mayotte, 28.000 mensen uitgezet. Dit zijn officiële cijfers (bron: lacimade.org). Omdat kinderen niet meetellen in de uitzetcijfers, hebben de gendarmen er geen moeite mee dat hun ouders hen vaak expres achterlaten op Mayotte. Die ouders willen namelijk maar één ding: zo snel mogelijk weer terug naar Mayotte, naar hun have en goed. En daar begint het grote drama.

De gedeporteerden op Anjouan gaan in zee met mensenhandelaren die voor grof geld bereid zijn hen in hun gammele en overbeladen “kwassa-kwassa's” terug te varen. Het is waar, dat daar ook migranten bij zijn die voor het eerst de oversteek wagen. Volgens de Franse officiële lezing zou het uitsluitend om die “il-legale immigranten” gaan.
Het aantal kwassa's dat schipbreuk lijdt op de oceaan en de hoeveel-heid mensen die daarbij omkomen, naar een toenmalige schatting meer dan 7000, hebben in 2011 tot inter-nationale verontrusting geleid, maar Frankrijk heeft zich daar niets van aangetrokken.

Een taxichauffeur vertelde me: “Ie-dere dag spoelen hier lijken aan, niet één, of twee, of drie, nee tien-tallen!” Toen zijn verhaal een aan-tal maanden later bevestigd werd door een Nederlander die daar al sinds zijn jeugd woont, kreeg ik het gevoel dat ik hier iets mee moest doen. Ik begon aan een artikel voor een Nederlandse krant.
Daarna gingen de ontwikkelingen snel:

• ik kreeg een boek in handen met heel precieze gegevens over het verdeel-en-heersbeleid van Frank-rijk op de Comoren, waar het de-portatiebeleid op Mayotte een onderdeel van is.
• ik kreeg tot drie maal toe de aan-sporing (H. Geest?) om niet alleen over die zwerfkinderen te schrij-ven, maar ook over de “dodenin-dustrie” op Mayotte.
  
• mij werd duidelijk gemaakt (opnieuw H. Geest?) dat de wolkenband die ik steeds in het noorden boven de lagune zag liggen, geen wolken waren maar rook. (Bovengenoemde Nederlander had me verteld dat de doden terecht kwamen in een massagraf op Petite Terre, maar dat daar vermoedelijk ook een crematorium was. Petite Terre is een klein eilandje ten oosten van Mayotte tegenover de hoofdstad Mamoudzou waar ik verbleef.)
  
• verbijsterd als ik was, “kreeg” ik de aansporing: “Ga maar kijken!”.
  

Dank zij een nabijgelegen natuurgebied kon ik tot dicht bij de rook komen en ontdekte daar een hori-zontaal (ondergronds?) platform van ongeveer 60 m2. Het was bedekt met een dunne laag begroeiing, een soort plaggen, maar verschilde van de hobbelige omgeving doordat er geen struiken of bomen groeiden. De rook kwam massaal uit een halfronde, naar zee gerichte, opstaande wand. Ik kon geen schoorstenen ontdekken, die waren waarschijnlijk gecamoufleerd. Het platform werd aan de zeekant begrensd door een brede band mangrovebos (bomen die in water groeien). Daar ligt vermoedelijk de ingang verscholen, want er loopt geen weg naar dit complex. Daarom is vuilverbranding naar mijn mening uitgesloten.
Pas na mijn ontdekking begreep ik waarom dit alles in het diepste geheim gebeurt:

• Mayotte is voor 95% een moslimei-land. Cremeren is absoluut taboe binnen de Islam.
• het bestaan van een tweede Auswitch zou internationaal nogal wat teweeg brengen, let wel: die rook signaleerde ik 24 uur per dag, 7 dagen per week, uit naar schatting vier à vijf ovens, getuige het aan-tal rookkolommen; hoeveel licha-men zijn dat per dag? ( Mijn schatting is 70 tot 100 per etmaal).
  

Huiveringwekkend, inderdaad. He-laas kan ik het niet bewijzen, hoe overtuigd ik er zelf ook van ben. Ik was dan ook zeer getroost toen ik NOS-Nieuwsuur bereid vond om daar een team verslaggevers heen te sturen. Ze zijn bij mij geweest, hebben alles opgetekend; ze zouden 17 fe-bruari vertrekken. Eind februari vernam ik dat de situatie in Oekraïne hun plan heeft getorpedeerd; dat ging voor.

Niettemin vertrouw ik dat God tot Zijn doel komt op Mayotte (Psalm 37,5; Jes. 55,8-11). Is het niet via de moslims – sommige vooraanstaande inwoners heb ik verwittigd – dan wellicht via de enorme geestelijke activiteit die ontplooid wordt door een Evangelische Gemeente in Mamoudzou (bekeringen, genezingen). Daarin voel ik me gesteund door de belofte van Jezus in Joh. 15,16.

Waarom moest ik nu naar Mayotte, heb ik me natuurlijk afgevraagd. Het boek Job en de drie synoptici zeggen het: “Niets is verborgen, dat niet geopenbaard zal worden en niets is geheim, dat niet zal worden onthuld” (Job 12,22; Mat. 10,26; Marc. 4,22; Luc. 8,17 en 12,12).

God is een God van gerechtigheid, daarom ben ik:
“zeer vrolijk in de Heer, want...
de mantel der gerechtigheid heeft Hij mij omgedaan, zoals...
een bruid zich tooit met haar siera-den.
Want zoals de aarde haar gewas voort-brengt
en zoals een tuin het daarin gezaaide doet opkomen,
zo zal de Heer Heere
gerechtigheid doen opkomen
en lof voor alle volken.”
(Jes. 61,8+10 e.v.)

Ik wens u vrede en alle goeds,

Ineke Koops

-------------------------------------
Gezinshereniging in Twello

Er zijn in ons land heel wat groepen en stichtingen die op de een of andere manier aandacht hebben voor vreemdelingen die zich, meestal als vluchteling, in hun omgeving gevestigd hebben. Met een zo’n groep, in Twello, kwamen we een paar maanden geleden in contact. Het is een vrouwengroep die op eigen wij-ze probeert vrouwen en gezinnen te helpen bij de integratie in onze sa-menleving. Vanzelfsprekend gaat het dan om taalbeheersing en om contacten met de overheid en dergelijke, maar ook om de “Pröttelpot”. Telkens kookt een van de vrouwen voor ieder die wil deelnemen tegen een redelijke bijdrage.

Eén van die vrouwen is een Eritrese, die zo’n dertien jaar geleden als vluchtelinge met haar baby naar Ne-derland kwam, maar zonder haar andere kinderen, die in een vluchtelingenkamp in Noord-Soedan terechtkwamen. Een lange periode van wachten begon, die duurde tot begin dit jaar, toen de contacten gelegd en de formaliteiten vervuld waren voor de overkomst naar Neder-land. Alleen de financiën vormden nog een obstakel: het ging om een behoorlijk bedrag: 500 Euro voor een ticket, plus de kosten van de visa, die inmiddels flink zijn opgelopen. Verschillende groepen en personen hebben bijgedragen, en ook onze stichting kon helpen.

Na een korte periode in Ter Apel en een paar weken in een AZC voor allerlei onderzoeken wonen de vijf jonge mensen in een eengezinswoning in Twello, de moeder met de andere zoon in haar eigen huisje. Ongetwijfeld is er een moeilijke pe-riode begonnen, maar wel een die hoop geeft voor een gezamenlijke toekomst.

Theo van Haaren

----------------------------------------

Opvang in Winterswijk

Een Iraanse familie komt vanuit het AZC op straat te staan. Hun procedure is afgerond en er kan alleen nog beroep worden aangetekend. Het resultaat daarvan afwachten mag niet binnen het AZC. Zo kom je op straat terecht.

Dan zijn er gelukkig mensen die zich over je ontfermen. Een gezin neemt deze familie van drie personen op in hun eigen huis en vraagt bij diverse instanties om ondersteuning, want hun eigen financiële middelen zijn ook heel beperkt. Die steun krijgen ze niet. Ze worden alleen geholpen bij de juridische procedure van de Iraanse familie.

Voor de Iraniërs is het wellicht wel het meest beschamend. Hadden ze in het AZC nog een paar centen om hun eigen dingetjes van te doen, nu moeten ze voor elk wissewasje vragen bij hun gastheer. Wij hebben ze kunnen helpen met wat handgeld om zo hun eigen waardigheid te kunnen behouden en om de financiële situatie van het gastgezin te verlichten.

Theo Reuling ofs

-------------------------------------
Financiën 2013

In 2013 hebben we bijna € 3.900 ontvangen aan donaties en giften. Onze uitgaven waren wat minder: bijna € 1.800 aan ondersteuning, een bedrag van € 100 voor het steunpunt ongedocumenteerden en bijna € 240 aan kosten (bank, porto, website).

Nieuwsbrief 27, december 2013

Ineke Koops op Mayotte

Het begon met een mail van Ineke Koops van 29 november 2012, waarin zij het bestuur meldde dat zij zich sinds eind augustus geroepen voelde om weer op pad te gaan, ditmaal naar Mayotte. Een nieuwe uitdaging diende zich aan voor Ineke.

In de e-mail van Ineke voegde zij daarbij een toelichting, waarin zij aangaf dat er al jaren iets vreselijks gaande is op Mayotte: sinds 2006 worden inwoners van Mayotte die geen Frans paspoort hebben gedeporteerd naar nabijgelegen eilanden van de Comoren. Hun kinderen blijven verweesd achter op Mayotte. Hun ouders proberen terug te keren naar Mayotte in gammele bootjes en zijn bij duizenden omgekomen in de oceaan. De UNHCR van de VN heeft wel lucht gekregen van de talloze schipbreuken maar verkeert in de veronderstelling dat het ‘immigrants clandestins’ betreft en niet dat het om inwoners gaat. Een paar telefoontjes naar Frankrijk leverden geen enkele reactie op. Dus: ‘Het vuur brandt weer bij mij: ik moet naar Mayotte. Ik ga daar poolshoogte nemen en inven-tariseren wat er al tegen onder-nomen wordt’. Tot slot voegde zij een paulinische onderbouwing toe: "...want onze strijd is niet tegen vlees en bloed, maar tegen de overheden, de machten, de we-reldbeheersers van de duisternis van dit tijdperk, tegen de geestelijke machten van het kwaad...(Ef. 6:12)”
Later voegde zij er nog aan toe: ‘Wat denk je daar te kunnen doen, is natuurlijk jullie vraag. Ik weet het niet, God weet het, getuige ps.37: "Wentel je weg op de HEER en vertrouw op Hem. Híj zal het doen." Zo is dat ook gegaan met de Canarische Eilanden.’

Het was haar toen gebleken dat zelfs Frankrijk niet op de hoogte was van de deportaties vanuit Mayotte. Ze stuurde een aangete-kende brief naar de voorzitter van de Ligue des Droits de l'Homme en een mail naar Human Rights Watch en Amnesty.

‘Natuurlijk loop ik me voortdurend af te vragen waarom ik naar Mayotte moet. Ik ontkom niet aan het gevoel dat als ik niet ga, ik ongehoorzaam ben aan Gods heilige Geest. Er zijn verschillende tekenen geweest waardoor ik de indruk heb dat ik het moet doen. Met Gods zegen en genade en jullie hulp gaan dan de trossen los.’

Ons vroeg ze haar te adviseren bij de financiële kant en dat bleek niet zo moeilijk, omdat zij zelf al wat partijen had benaderd en omdat ze haar huis in Dedemsvaart voor een jaar zou kunnen verhuren, zo haar verblijf ginds bekostigen, en alleen een sponsor nodig had voor de (retour)reis.

Na enig intern beraad, want we hadden eerder al ‘een laatste en allerlaatste bijdrage’ aan projecten van haar gegeven. zeiden we in december 2012 enige voor-waardelijke steun toe. Ineke ant-woordde: ‘Alle beetjes helpen....! Als het werkelijk Gods wil is dat ik ga, zal Hij ook in het nodige voor-zien. Weet je nog....Ps: 32:8?’. En zij concretiseerde haar plannen begin januari met ‘Ik zou graag eind deze maand willen vertrek-ken’.

We hielden contact met Ineke, volgden haar berichten over twijfels en bevestiging en namen onder andere contact op met de Stichting Terra die haar eerdere expeditie ook gesponsord had en samen met deze positief reagerende stichting konden we nog net voor eind januari haar de reissom overmaken. Zij antwoordde: ‘Tof!!! Ik ga met Hem’, stapte op de trein en vloog van Parijs naar Mayotte.

Op 19 maart schreef Ineke: ‘De si-tuatie op Mayotte is inderdaad verschrikkelijk voor de kinderen die achterblijven op het eiland omdat hun ouders gedeporteerd worden naar de Comoren en bij pogingen terug te keren vaak verdrinken (en zonder verdere plichtplegingen gedumpt worden op een klein eilandje in de buurt). Het gaat om tienduizend (wees-) kinderen, waarvan er zo'n 3.000 in centra worden opgevangen en de rest op straat leeft (en daar 'verwildert' en last en erger veroorzaakt). Niemand verheft hiertegen zijn stem’.

Zij heeft daar contact met drie kerken, inclusief de katholieke met zijn Secours Catholique, aangesloten bij Caritas International. Zij schreef dat ze, in overleg met die kerken, Franse les ging geven aan kinderen die het reguliere onderwijs ontberen.

In juni schreef Ineke: ‘Nu mijn missie er bijna voor de helft opzit, leek het mij goed jullie verslag te doen van de gang van zaken.
Na een moeizame start is er nu toch sprake van een soort doorbraak. Begin deze maand is er een stichting gevormd, 11 man in to-taal, voor het merendeel autoch-toon, die zich met de zwerfkin-deren van Mayotte gaat bezighou-den. Met Jezus’ hulp heb ik daar een uitgewerkt plan van actie op tafel kunnen leggen. Punt één is dat “de kraan dichtgedraaid moet worden”, dit is dat ze (er zitten 3 politieofficieren bij) moeten stoppen met hun willekeurige ar-restaties en deportaties waardoor zoveel kinderen tot wees gemaakt worden. Er werd goed geluisterd. Wat ze ermee doen is een tweede.
Daarnaast geef ik Franse les (ja-wel!) aan kinderen van ‘clandes-tins’, die daardoor niet naar school kunnen. Ik vind het heel leuk om dat weer te doen.
Een keer per week begeleid ik een zieke man naar een medisch cen-trum waar hij een nummertje moet trekken om na uren wachten te midden van een enorm aantal onverzekerde clandestins aan de beurt te komen voor een dokter. Dank zij een toffe dokter valt er nu, na 20 jaar onzekerheid, ook een verblijfsvergunning voor hem te regelen. Leuke lichtpuntjes, vind je niet?

Met mij gaat het verder ook goed. Ik ben enorm geschrokken van het klimaat. Mijn aankomst viel in de regentijd: een verzengende hitte, heel benauwd. Een keer dacht ik dat ik het zou begeven en moest naar bed om niet flauw te vallen. En dan al die insecten en dat on-gedierte!
Dat is gelukkig voorbij. Ik heb nog wel een maand gekampt met een vervelende huidaandoening – gevolg van de hitte – maar ook die is genezen.
Nu waait er een frisse passaat uit het zuiden en is het ’s ochtends en ’s avonds kil. Overdag loop ik onder een paraplu omdat ik de zon niet kan verdragen....
Wat ik niet onvermeld wil laten, is de pracht van de natuur hier. Ik ben getuige van een groeikracht die je niet voor mogelijk houdt. In de bijna 5 maanden die ik hier nu ben, zijn de bananenbomen voor mijn raam, waar ik eerst overheen keek, zeker 2 meter gegroeid, waardoor ze nu met hun grote bladeren de volle breedte van mijn ramen bedekken, als een schild van God tegen het felle zonlicht.

Eind november is Ineke teruggekeerd in Nederland, daarover een volgende keer meer.

Mayotte is een Frans overzees departement, gelegen in de Indi-sche Oceaan tussen Madagaskar en Mozambique. De valuta is de euro. Mayotte gebruikt de Franse driekleur als vlag. Mayotte heeft een oppervlakte van 374 km² (ongeveer 39 bij 22 kilometer) en heeft 186.452 (2007) inwoners. Hiervan wonen de meesten in de hoofdstad Mamoudzou, dat tot 1963 de hoofdstad van de Como-ren was. Mamoudzou ligt op het hoofdeiland Grande Terre; Dzaoudzi op het eiland Petite Terre bezit het vliegveld.
Het eiland is in de 16e eeuw ont-dekt door de Portugees Diego Ri-beiro. In 1831 werd Mayotte door de koning van Madagaskar ver-overd. Deze verkocht het in 1841 aan Frankrijk, dat het met de andere eilanden van de Comoren tot één kolonie samenvoegde. Toen de andere eilanden van de Comoren in 1975 onafhankelijk werden, weigerde Mayotte zich hierbij aan te sluiten en koos er-voor om Frans te blijven.
In 1976 werd Mayotte een territo-riale gemeenschap van departe-mentale aard. De Comoren maken wel aanspraak op het eiland.
In maart 2009 maakte de bevolking middels een referendum duidelijk dat Mayotte een volwaardig over-zees departement van Frankrijk moest worden. Dit betekende dat er een eind kwam aan de polygamie en sharia die op de islamitische eilanden gold.Op 31 maart 2011 werd Mayotte het vijfde Franse overzeese departement.
In Mayotte worden vier talen gesp-roken. Ondanks het feit dat het Frans de enige officiële taal is, overtreffen de drie andere lands-talen, het inheemse Bushi en Shimaore en het Swahili afkomstig uit Tanzania, allemaal het Frans qua aantal sprekers in Mayotte. Het Shimaore is daarvan veruit de belangrijkste taal.

[Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie]